روزي حضرت عيسي (ع) از صحرايي مي گذشت . در راه به عبادتگاهي رسيد كه عابدي در آنجا زندگي مي كرد . حضرت با او مشغول سخن گفتن شد .

در اين هنگام جواني كه به انجام كار هاي زشت مشهور بود از آنجا گذشت .

وقتي چشمش به حضرت عيسي (ع) و مرد عابد افتاد پايش سست شد و از رفتن باز ماند و همان جا ايستاد و گفت: خدايا ! من از كردار زشت خويش شرمنده ام ، اگر پيامبرت مرا ببيند و سرزنش كند چه كنم ! خدايا عذرم را بپذير و آبرويم را مريز .

اما هنگامي كه چشم عابد به جوان افتاد سر بر آسمان برداشت و گفت :

خدايا مرا در قيامت با اين جوان محشور مكن .

در اين هنگام خداوند بر پيامبرش وحي فرستاد كه به اين عابد بگو ما دعايت را مستجاب كرديم و تو را با اين جوان محشور نمي كنيم ، چرا كه او به دليل توبه ، اهل بهشت شد و تو ، به دليل غرور و خود بيني اهل دوزخي !

قرآن كريم در مورد خود پسندي و غرور ميفرمايد : وعده خدا حق است . پس مبادا زندگي دنيا شما را مغرور سازد و (شيطان) به خدا مغرورتان نسازد .

امام علي (ع) ميفرمايد : خود پسندي مانع افزايش كمال معنوي است .

منابع : سوره فاطر آيه 5 ، شرح نهج البلاغه ابن ابي الحديد ج 18 ص 391 حكمت 167 ،محمد غزالي كيمياي سعادت ج 1 ص 105

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: